2 minuten leestijd

Vandaag is het nationale Coming-Outdag! Collega Mina Yacoub deelt daarom hier haar Coming-Outverhaal

𝗨𝗜𝗧 𝗗𝗘 𝗞𝗔𝗦𝗧

Vanaf een hele jonge leeftijd (+/- 8 jaar) voelde ik mij al anders bij sommige meisjes. Nu weet ik dat het verliefdheid was, maar toen was ik te jong om dat te beseffen.

Op mijn 10e werd ik ook echt verliefd op een meisje. Ik zei toen meteen heel hard tegen mezelf dat het echt niet kon of mocht. Toen wist ik nog helemaal niet dat je op hetzelfde geslacht verliefd kon worden en dat dit lesbisch/gay heet.

Daarom stopte ik mijn gevoel weg en werd zelfs verliefd op jongens. Maar het klopte niet, ik vond jongens nooit zo leuk als mijn vriendinnen. Naar mate ik ouder werd leerde ik dat er een LHBTIQ+ community was. Hierdoor begon ik mezelf te begrijpen. Maar, om mezelf te accepteren was nog een hele weg te gaan.

Voor mij ging ‘uit de kast komen’ in fases. Eerst bij mezelf, vervolgens bij mijn vriendinnen en daarna bij mijn ouders.

Elke stap had zijn moeilijkheden. Ik was bang dat mijn vriendinnen me ‘vies’ zouden vinden en dat ze zich bedrogen zouden voelden. Gelukkig was dat heel anders dan verwacht. Ze wisten natuurlijk allang dat ik op meisjes viel en waren blij dat ik er zelf ook achter was.

Mijn ouders daarentegen vonden het heel moeilijk. Heel logisch als je uit een land komt waar het strafbaar is om een relatie te hebben met hetzelfde geslacht. Het heeft ze 10 jaar gekost om het volledig te kunnen accepteren. Nu hebben ze een schoondochter en een kleinkind waar ze dol op zijn en niet meer zonder kunnen.

Uit de kast komen is niet zo simpel als ‘ik vertel het even aan iedereen en dan is het gedaan’.

Elke keer als ik nieuwe mensen ontmoet die uitgaan van een heteronormatieve maatschappij, kan het zijn dat ik weer uit de kast moet komen.

Daarom vind ik het zo belangrijk om, ook in mijn werk, mensen open te benaderen. Of het nou gaat over je geaardheid, je gender of waar je vandaan komt. De wereld is veel groter dan je eigen perspectief.