4 minuten leestijd

Ook Rianne deelt vandaag op nationale Coming-Outdag haar verhaal met jullie!

𝗥𝗶𝗮𝗻𝗻𝗲 (𝟲𝟰, 𝗰𝗼𝗺𝗶𝗻𝗴 𝗼𝘂𝘁 𝟰𝟬 𝗷𝗮𝗮𝗿 𝗴𝗲𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻)

Stiekem had ik op mijn 14e de eerste herkenning: het was 1972. Ik moest boeken lezen voor de lijst op school, en koos het dunste: “De Bruine” van Vestdijk. Over een jongen met gevoelens voor een andere jongen… Maar het zou wel weer voorbij gaan. Ah, zit dat zo, dacht ik. En stopte mijn gevoelens voor meisjes, voor het eerst onderkend door het boek, weer weg.

De puberteit: vriendjes geprobeerd. Immers, ik wilde erbij horen, zo was het nou eenmaal. Maar dat hield nooit lang stand, of ze nou lief en voegzaam waren of stoer en van grote schoonheid. Die ene vriendin van school was veel belangrijker dan de jongens.

Ik maakte het uit, net voor mijn 21e verjaardag, tot grote schrik van die lieve jongen, want als dat meisje op mijn eerste stage me zou gaan vragen of ik verkering had dan wilde ik geen “ja” moeten zeggen. Ze vroeg het niet, overigens. Wel kwam ik in de knoei met mezelf en op de stage. De opleiding stuurde me voor gesprekken naar een leraar, ook psycholoog. Bij het derde gesprek haakte ik af… Anders zou ik moeten zeggen dat ik dacht lesbisch te zijn. En daar schaamde ik me veel te veel voor, dat ging niet gebeuren.

Intussen waren er meerdere mensen die tot mijn kennissenkring behoorden die opmerkten: “Volgens mij is zij gewoon lesbisch”. O wat heb ik dàt keihard ontkend!!! Ook voor mezelf.

En door. Vriendje. Paar maandjes. Tegelijkertijd vriendschap met een stel dat het niet zo nauw nam met monogamie. Ze waren een keer bij ons thuis, met Pasen was dat. Gewandeld, gegeten, gedronken (…) . Matrassen op de grond in de huiskamer en voor de gezelligheid kwam ik daar ook bij liggen. Zij sliep in het midden. Hij sliep erg goed dankzij Bavaria. Ik dacht: als ze met een andere jongen zoent, waarom dan niet met mij… Ah, o, ja dat kan ook, reageerde ze. Hij moest er om lachen de volgende dag. Toen ze zwanger was van hun eerste stopte het vanzelf tussen ons.

Maar ik was nog steeds in de kast, ook voor mezelf. Het was vooral spannend en leuk geweest.

Nog een vriendje geprobeerd. En weer kwam een vrouw op mijn pad, ook getrouwd en 14 jaar ouder dan ik, ook een open huwelijk. Het was met haar dat ik voor het eerst dacht: nou kan je er niet meer onderuit, Rianne, je bènt gewoon lesbisch. Voor mezelf ging het wennen toen snel.

Maar in het dorp en van ons beider omgeving wist niemand het. Altijd stiekem, verstopt achter de deur of in hun huis. En ja, toen maakte ze het uit. En nee, toen was er niemand bij wie ik mijn verdriet kwijt kon. Dat was lastig.

Toen dat uit was bracht zij me in contact met de nieuw op te richten “Lesbische FORT-groep”, in de Eindhoven. Ik ontmoette andere lesbische vrouwen! En we gingen na afloop van zo’n bijeenkomst naar het Vrouwencafé. Het is daar dat ik voor het eerst “slowde” (schuifelen, zwemmen, intiem dansen, hoe heet dat tegenwoordig?) met een andere vrouw. In het café en met de deur open. Er ging een wereld voor me open! Overigens inclusief de verhalen van potten en flikkers die in elkaar geslagen werden op de Roze Zaterdag in Amersfoort.

Ik belde mijn ouders om naar me toe te komen. Ik was 24. Ze kwamen. “Het is toch niet voor altijd?!”, zei mijn vader (rare opmerking vond ik). Mijn moeder begon te huilen. Maar ik had het gezegd! Eindelijk kon ik vrij ademhalen.

Enkele maanden later ontmoette ik een vrouw waarbij ik de gok waagde. We woonden snel samen in mijn dorp. Toen was alles open, voor mijn familie, vrienden, voor het hele dorp. En werden jonge gays naar ons toegestuurd voor herkenning.

Mijn ouders hadden hun hart geopend voor mijn vriendin. En dat is altijd zo gebleven, ook al kwam na de eerste de tweede, derde, vierde en zo verder. Met hen bij me voelde ik me sterk. Toen mijn beide broers ook uit de kast kwamen werd dat nog veel meer.

En jaren later, inmiddels 15 jaar geleden kwam als laatste ook mijn zus uit de kast. Een roze gezin. Met warme, liefhebbende ouders, die ook in de buitenwereld opkomen voor homo’s en lesbi’s. Een rijkdom, die heel veel kracht geeft.

𝑅𝑖𝑎𝑛𝑛𝑒 𝑑𝑎𝑛𝑠𝑡𝑒 𝑚𝑒𝑒 𝑖𝑛 𝑑𝑒 𝑅𝑜𝑧𝑒 𝐶𝑎𝑠𝑡: 𝑒𝑒𝑛 𝑑𝑎𝑛𝑠𝑝𝑟𝑜𝑑𝑢𝑐𝑡𝑖𝑒 𝑜𝑣𝑒𝑟 𝐿𝐻𝐵𝑇-𝑜𝑢𝑑𝑒𝑟𝑒𝑛 𝑚𝑒𝑡 𝑛𝑎𝑔𝑒𝑠𝑝𝑟𝑒𝑘, 𝑑𝑖𝑒 𝑖𝑛 2018 𝑒𝑛 2019 𝑑𝑜𝑜𝑟 𝑁𝑒𝑑𝑒𝑟𝑙𝑎𝑛𝑑 𝑟𝑒𝑖𝑠𝑑𝑒. 𝐸𝑒𝑛 𝑠𝑎𝑚𝑒𝑛𝑤𝑒𝑟𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑣𝑎𝑛 𝑆𝑊𝑂𝐴 𝑚𝑒𝑡 𝐼𝑛𝑡𝑟𝑜𝑑𝑎𝑛𝑠 𝑒𝑛 𝑆𝑝𝑖𝑛𝑣𝑖𝑠. 𝐹𝑜𝑡𝑜 Hans Gerritsen.