Ik ben Francis 69 jaar, en al 41 jaar getrouwd met mijn vrouw Dorien. Samen hebben we drie kinderen en zes kleinkinderen. Dorien en ik kennen elkaar al meer dan 43 jaar en hebben in die tijd een prachtig leven opgebouwd. Maar kort na ons pensionering in 2019 is ons leven in 2020 sterk veranderd. Bij Dorien werd officieel de ziekte van Alzheimer vastgesteld. Eigenlijk zag ik al eerder tekenen – zo’n drie jaar voordat we naar de huisarts gingen – maar het duurde lang voordat ze zelf erkende dat er iets mis was. Inmiddels gaat haar achteruitgang snel, en dat is moeilijk om te zien.
Dorien gaat sinds drie jaar vier dagen per week naar De Petersborg, een dagbesteding voor mensen met dementie. Het is dichtbij – op twee kilometer afstand – en ik breng en haal haar elke ochtend en middag op de fiets. Dat voelt beter, want Dorien raakte een keer verdwaald toen ze met de weg bezig waren en kwam pas 1 uur later op De Petersborg aan zonder fiets én tas. Toch probeer ik samen met haar nog dingen te ondernemen, zoals op vakantie en een kerstmarkt in Duitsland bezoeken. Aan het einde van de zomer bezochten we samen het Huis van Herinnering.
Naar het Nederlands Openluchtmuseum
Op een zaterdagmiddag gingen we samen met onze oudste zoon en kleinkinderen naar het Nederlands Openluchtmuseum. Tijdens de wandeling door het museum kwamen we langs de Prinses Magrietstraat en zo ook langs het Huis van Herinnering. Ik zei nog tegen mijn zoon: “Kijk, dit is het Huis van Herinnering, dit is speciaal voor mensen met dementie. Dat is toch eens een keer leuk om te bezoeken.” Ik wist toen nog niet dat het alleen op afspraak was.
De maandag erop vertelde José, een sociaal werker van De Petersborg, dat wij uitgenodigd waren voor een bezoek. We konden er met de PlusBus heen, samen met twee andere koppels. Op de dag van het bezoek was Dorien al bij De Petersborg. Ik fietste erheen om samen met de bus te vertrekken.
De sfeer van vroeger
Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door de gastvrouwen. Alles in het Huis van Herinnering ademt de sfeer van vroeger. Dorien begon direct enthousiast slagroom te kloppen op de traditionele manier; met een hand klopper. Normaal gesproken zou ze dat nu niet meer zelfstandig doen, maar hier leek ze helemaal van op te bloeien. De herkenning van oude voorwerpen uit onze jeugd – van granieten aanrechtbladen tot wekpotten – gaf haar zichtbaar plezier.
Toen Dorien de sjekkies zag was ze in haar element. Het was fijn om te zien hoe vertrouwd het huis op haar overkwam. Zelfs tijdens het afwassen, waarbij ze me plagerig nat maakte, merkte ik dat ze zich op haar gemak voelde.
Herinneringen komen boven
De gastvrouwen speelden slim in op de herkenbaarheid van de omgeving. Ze lieten ons oude spullen zien en vertelden er verhalen bij. Dat bracht niet alleen bij Dorien herinneringen naar boven, maar ook bij de andere bezoekers. Dorien reageerde zelfs af en toe en deelde hier en daar iets. Als zij zich niet op haar plek voelt, wil ze vaak snel naar huis, maar dit keer was dat anders. Ze vond het hier leuk.
Een tijdelijke glimlach
Wat mij bijblijft van dit bezoek is vooral dat Dorien plezier had. Voor haar zijn zulke ervaringen helaas vaak vluchtig: eenmaal thuis weet ze er niets meer van. Maar ik hou de herinneringen vast, samen met de foto’s die ik heb gemaakt. Het Huis van Herinnering gaf ons een middag met plezier, herkenning en contact. Voor mij als partner en mantelzorger betekent dat ook veel.
Ik zou het anderen zeker aanraden. Het brengt niet alleen mensen met dementie even terug naar het vertrouwde, maar ook voor ons als partner én mantelzorger is het waardevol om samen ‘terug in de tijd’ te (her-)beleven.
Wil je ook het Huis van Herinnering bezoeken?
SWOA regelt het vervoer voor mensen met dementie uit Arnhem, Westervoort, Huissen, Duiven, gemeentes Rheden en Renkum én hun mantelzorger/begeleider.
Bekijk ook
Ben Schuurman, verteller van het Levensboek
Ingrid & Evert gingen samen naar Huis van Herinnering
