In december 2025 zijn Mia en ik 50 jaar getrouwd. Een bijzonder jubileum! We leerden elkaar kennen toen we allebei werkten bij een tuincentrum. Eerst waren we gewoon collega’s, maar de vonk sloeg over. Mia is geboren in Brabant, vlak bij Cuijk, en ik ben een echte Arnhemmer. Samen kregen we twee kinderen – een zoon en een dochter – en inmiddels zijn we opa en oma van vijf kleinkinderen.
Zeven jaar geleden kregen we te maken met een moeilijke diagnose: bij Mia werd Alzheimer vastgesteld. De achteruitgang ging in eerste instantie langzaam, maar het afgelopen jaar ging het ineens hard. Tot november woonde ze nog thuis, maar inmiddels woont ze bij Innoforte, waar ze de zorg krijgt die ze nodig heeft. Het was een moeilijke beslissing om haar uit huis te laten gaan, maar achteraf besef ik dat het de juiste keuze was. Ik wilde alles zelf doen, ondersteund door thuiszorg, maar de zorg werd te zwaar. Nu is er meer rust voor ons beiden en kan ik haar gelukkig binnen tien minuten bezoeken.
Afgelopen september, toen Mia nog thuis woonde, bezochten we samen het Huis van Herinnering met de PlusBus.
Een warm welkom
Het bezoek aan het Huis van Herinnering was tot in de puntjes verzorgd. We werden thuis opgehaald – dat voelde echt als luxe – en in het busje zat toevallig een bekende van mij, een vrijwilliger van De Weldam. Bij aankomst namen de herinneringscoaches ons onder hun hoede, terwijl de chauffeur zich terugtrok met de belofte ons later weer thuis te brengen. Die zorg en aandacht gaf een ontspannen gevoel.
In het huis kregen we een inkijkje in het dagelijks leven van de jaren 60-70. De coaches vertelden boeiend over de tijd van toen en er was veel te zien en te doen. Van oude huishoudelijke spullen tot een tuin vol vergeten groenten – overal kwamen herinneringen naar boven. We dronken koffie, zongen samen oude liedjes en sloten de middag af met een advocaatje met slagroom.
Herkenning en kleine momenten van geluk
Voor Mia was het soms wat veel. Door de Alzheimer werken haar hersenen trager, en al die indrukken tegelijk waren soms lastig voor haar. Toch zag ik dat ze genoot. Wanneer de coaches haar iets vroegen, deed ze mee en vertelde ze af en toe iets over zichzelf. Dat was mooi om te zien.
In de tuin voelde Mia zich helemaal op haar plek. Ze begon spontaan blaadjes te rapen – iets wat ze thuis ook altijd deed. Buiten bezig zijn vindt ze heerlijk en bij Innoforte pakt ze die gewoonte in de serre nog steeds op. Kleine en vertrouwde handelingen geven haar plezier.
Een waardevolle ervaring voor ons beiden
Als mantelzorger vond ik het bezoek aan het Huis van Herinnering niet alleen interessant, maar ook rustgevend. Even hoefde ik niet te zorgen – dat werd overgenomen door de herinneringscoaches, die hun best deden om er een fijne ervaring van te maken. Voor Mia was het een dag vol herkenning. Voor mij was het waardevol om te zien hoe de omgeving van vroeger mensen met dementie positief kan raken.
Ik gun het andere mantelzorgers ook om zoiets samen te ervaren. De zorg voor iemand met dementie kan soms zwaar zijn. Het Huis van Herinnering biedt niet alleen de persoon met dementie, maar ook de mantelzorger een moment van ontspanning en verbondenheid.
Wil je ook het Huis van Herinnering bezoeken?
SWOA regelt het vervoer voor mensen met dementie uit Arnhem, Westervoort, Huissen, Duiven, gemeentes Rheden en Renkum én hun mantelzorger/begeleider.
Bekijk ook
Dorien en Francis bezochten samen het Huis van Herinnering
Ben Schuurman, verteller van het Levensboek
