Interview door Petra Alsters
Michael, een vlot geklede en jeugdig-sportief ogende vijftiger, blijkt in het gesprek toegankelijk en open. Hij vertelt dat hij werd geboren in Medan op Sumatra en op tienjarige leeftijd met zijn moeder, broers en zussen naar Zutphen in Nederland verhuisde. De overgang van de tropen naar het koele Noorden betekende een grote verandering in zijn leven. Maar hij ging naar school, leerde de taal en raakte gewend aan zijn nieuwe situatie. Alleen aan de kou wende hij nooit: ‘Ik kan beter tegen hitte.’ Hij bezoekt zijn geboorteland regelmatig en voelt zich daar ook thuis, maar hij zou er niet meer permanent willen wonen.
12 jaar geleden – Michael werkte toen bij een chemisch bedrijf in Deventer – kreeg hij een ernstig bedrijfsongeval waarbij hij gewond raakte door een explosie. Omdat hij in een reflex zijn handen voor zijn gezicht had geslagen bleven zijn ogen gespaard, zijn handen waren echter dermate gehavend dat er tal van behandelingen, operaties en revalidatietrajecten nodig waren om ze weer te kunnen gebruiken. Hij werkte nog twee jaar op therapeutische basis bij het bedrijf in Deventer, maar na verloop van tijd werd duidelijk dat een definitieve terugkeer geen haalbare kaart was, waarna hij – overigens na goed overleg met zijn werkgever en de arbo-arts – volledig werd afgekeurd.
‘Hoewel ik wist wat er stond te gebeuren was het een klap toen het me werd verteld. Ik voelde me buitengesloten, of ik niet meer mocht meedoen, geen nuttig mens meer was.’ De gedachte die bij hem opkwam was vervolgens: ‘Ik stel mezelf als doel dat ik binnen een jaar een activiteit vind waar ik net zoveel bevrediging uit haal als vroeger uit mijn werk.’ Michael gooide zijn leven en dat van zijn vrouw drastisch om, verhuisde naar ’s-Heerenberg en kocht een rustige hond die goed bij zijn gezin paste. ‘Ik was nog bezig met mijn herstel en moest vaak naar het ziekenhuis toen mijn vrouw een inzinking kreeg door alles wat ons overkomen was. Door de hond moest ze wel naar buiten en op die manier kwam ze in contact met anderen, dat was in die situatie heel goed voor haar.’
Michael maakt duidelijk dat hij zich na het ongeluk altijd gesteund heeft gevoeld door zijn vrouw en door zijn geloof. ‘Ik heb nooit gevraagd waarom mij dit overkwam, maar ik heb me afgevraagd wat de bedoeling van God daarmee was en bidden gaf mij steeds de drive om door te gaan.’
Vanuit ’s-Heerenberg zocht Michael naar mogelijkheden om zijn leven meer inhoud te geven. Op de site van de Vrijwilligerscentrale Arnhem vond hij een hulpvraag van SWOA: er werd een chauffeur gezocht voor de PlusBus. Hij meldde zich aan, deed de rijtest, reed een keer mee om te zien of het iets voor hem was en werd vervolgens aangenomen. Hij vond het rijden leuk, maar wilde meer uitdaging. Toen hij dat aangaf bij zijn begeleider van SWOA kon hij aan de slag als coördinator van AutoMaatje. Hij bleek meer werk aan te kunnen en zo werd hij tevens coördinator van de PlusBus.
‘Ik wilde op mijn drieënvijftigste niet achter de geraniums zitten, ik wilde mij nuttig maken en dat is gelukt. Het werken met en voor mensen geeft mij veel voldoening. Inmiddels weet ik ook wat goed voor mij is en kan ik aangeven wat mijn grenzen zijn.’
Michael ervaart het ongeluk achteraf als een zegen: ‘Mogelijk is het mij overkomen om mij een andere weg te wijzen, om me te leren focussen op andere zaken. Ik vind dat ik er als mens beter ben uitgekomen, dat ik ben gegroeid in mijn menszijn. Ik, die graag alles onder controle had, heb geleerd de dingen los te laten, over te laten en vertrouwen te hebben. Dat beschouw ik als winst. Ik heb ook ontdekt dat ik een gever ben en dat ik moet werken aan een goede balans tussen geven en ontvangen. Verder heb ik ondervonden dat het belangrijk is zaken te benaderen vanuit een positieve instelling.’
Op de vraag of hij veranderd is nadat hij bij SWOA vrijwilligerswerk ging doen antwoordt hij: ‘Ik denk dat mijn empathie voor de zwakkeren in de samenleving groter is geworden.’
Michael woont nu in Ulft met vrouw en zoon en heeft het daar naar zijn zin. Naast coördinator van de PlusBus, is hij ook actief bij de thuisadministratie en maatjes.
Op zoek naar vrijwilligerswerk?
Bekijk ook
Kees de Geest, coördinator AutoMaatje
Anita Schoonderwoerd, begeleider bij de PlusBus
